Grasshopper

Όσο για την υπόθεση της αριστεράς: να ειχαμε να λέγαμε, τοσο όσο.

Στην αριστερά δεν υπάρχουν μέλη ποιά, έχουν μείνει μόνο οι καθοδηγητές κ η πάστα όσων γεννήθηκαν με τη λοξά της αφιλοκερδους προσφοράς στο σκοπό.

Η αριστερά προσπάθησε με πολλά σχήματα αλλα δεν τα κατάφερε να γίνει έλξη κ στήριγμα κ χωρος προστασίας κ συμμετοχής.

Η Αριστερά λοιπον, άθελά της εχει ενσωματώσει το φιλελεύθερο εξουσιαστικό μοντέλο, την έχει διαβρώσει. Η πολιτική που παράγει ειναι κατα κύριο λογο ποιανού η θεση θα περάσει.

Και κύριος καταλύτης αυτής της πρακτικης είναι οτι οι αποφάσεις παίρνονται με εκλογές αντί με διαβούλευση.

Οποτε αν καποια αναμενει να υπάρξει αντίδραση λαικη, με κάποιο θετικό πρόσημο, πρεπει πρωτα να εξετασει εαν υπάρχουν οι προϋποθέσεις.

Πχ μια κοινωνία η οποια δεν ξέρει πως να διαβουλευεται, πως θα παρει συλλογικες αποφασεις;

Δυστυχως ούτε και καποια οργάνωση της αριστεράς που να γνωρίζω το επιτυγχάνει αυτο.

Το προβλημα δεν λυνεται με την αρχη της πλειοψηφιας αλλα τοτε δημιουργειται.

Μια ψηφοφορία κρίνει το αποτέλεσμα, ο νικητής τα παίρνει ολα μεν, ενω όλες οι πλευρές μετράνε τις δυνάμεις τους.

Αν αντί για ψηφοφορία αναζητουσαμε μια συνισταμένη τότε η μάχη δίνεται για το επιχείρημα και οχι για ποια εκδοχή θα υιοθετηθεί ως συλλογική απόφαση.

Οποτε το ερώτημα ειναι πως;

Να πως: με διαβούλευση που ακολουθεί ενα δοκιμασμένο αλγόριθμο.

Αναζήτησω μανιωδώς μια διέξοδο απο το αδιέξοδο της πολιτικής διεργασίας όπως συντελείται σε οργανώσεις της αριστεράς.

Κανένας απο εμάς δεν εχει βρεθεί σε διαδικασία λήψης συλλογικής απόφασης η οποία να εχει δομή όπως περιγράφεται στα εγχειρίδια διαβούλευσης, να εχει συντονιστή και ετσι μέσα απο βήμα προς βήμα προσέγγιση να κατακτάται η σμίλευση, η η ενσωμάτωση, συναντιληψη, να αναδεικνύεται η συλλογική νόηση, να μοιράζεται η γνώση να διαμορφώνεται αίσθημα κοινότητας.

Το κύριο όμως ειναι η μετάβαση απο το λόγο στην μυστική ψήφο. Η οποία αγιοποιειται απο την εξουσία ως η πεμπτουσία της δημοκρατίας, ενω στην ουσία είναι ο πάτος της.

Η ψηφοφορία λενε ειναι η απόδειξη οτι υπάρχει δημοκρατία, λέει η εξουσιαστική λογική η οποία έχει γίνει δεύτερη φύση μας. Η κοινωνία μαθαίνει οτι δεν χρειάζονται πολλά λόγια, “ο καθένας εχει την άποψη του”.

Και η αριστερά έπεσε στην παγίδα.

Ο δημοκρατικος συγκεντρωτισμός όσο δημοκρατικός κι αν γίνει θα είναι συγκεντρωτισμός. Κ φυσικα ενα κομμα ειναι πολυεπιπεδος οργσνισμος κ χρειάζεται δομές εξουσίας. Οποτε παραδόξως το πρόβλημα δεν ειναι στον συγκεντρωτισμό. Αλλα στο δημοκρατικο.

Αν η δημοκρατία είναι μια διαδικασία χωρις λόγο εξεταστικό, διευκρινιστικο, αποσαφινιστικο, αμφισβητιτικο, κριτικό, συμμετοχικό, αναζητητικο, συλλογικό, τοτε μεταβαίνει σε απλή φαντασίωση ενότητας, υπο τον έρωτάς ενός αρχηγού.

Στη δική μας αριστερά διάλογος (οχι διαβουλευση) επι μακρόν γίνεται σε επίπεδο καθοδηγητων. Ειναι εκείνοι που ξέρουν.

Οταν συγκαλείται η συνέλευση η διαδικασία προβλέπει “τοποθετήσεις” κατα τις οποίες οι εύλογες αντιρρήσεις απαντώνται ως “μη με δισκοπτεις σύντροφε”, κ λίγο αργότερα ως “ ο χρονος τελείωσε”. Οι τοποθετήσεις είναι ελεύθερες κ αμνημονευτες.

Χρειάζονται μολις δυο ή τρεις συνελεύσεις για να εμπεδώσει κάποιος την μοναξιά της γνώμης του. Καλυτερα σε ταβέρνα με φιλους, πιο πολλά ανταλλάσσει.

Η αριστερά λοιπόν εχει βρεθεί στο αδιέξοδο που την οδήγησε η εξουσιαστική λογική του συστήματος. Οι εκλογές ειναι το άπαξ, κ κυρίως η απλη αναλογική η απλή αναλογική. Έτσι με αυτο το τρόπο μπορεί το σώμα των “προλετάριων όλου του κόσμου ενωθείτε” να διασπάται οσες φορές θέλει αφού στο τέλος το ψηφοδέλτιο του θα λάβει αναλογικά το μερίδιο της.

Κ έτσι στην αρένα με τον Μητσοτάκη μπαίνουν όλοι.

Και ειναι όλοι εναντίων όλων.