Πατάς ένα κουμπί και βγαίνει...
Ο άνθρωπος κάθε στιγμή επιλέγει σε ποια σφαίρα θα βρίσκεται η συνείδηση του.
Είτε θα περπατάει για την εργασία του, θα μιλάει με τους συναδέλφους του, θα επισκευάζει το σπίτι του, θα πλένει τα πιάτα και θα μαγειρεύει το φαγητό του, θα παρευρίσκεται σε συναθροίσεις με άλλους ανθρώπους για κοινωνική ανάγκη.
Είτε θα πατάει το πλαϊνό κουμπί στο κινητό του και γεια σας. Το που θα βρεθεί η συνείδηση αυτού του ανθρώπου τα επόμενα δευτερόλεπτα είναι άγνωστο και στον ίδιο ακόμα.
Ο ίδιος μπορεί να βρίσκεται στο δικό του σπίτι, με την δική του αισθητική, με τα δικά του επίπεδα φωτισμού, με την δική του επιλογή ήχων που φτάνουν στα αυτιά του, με τις δικές του ντουλάπες που κρύβει τα σημειωματάρια του, σε ένα σπίτι που οι πόρτες κλείνουν και οι κουρτίνες καλύπτουν τα παράθυρα, σε ένα σπίτι που βρίσκεται μόνος του, και όταν επιθυμεί επιλέγει ποιους θα καλέσει. Όταν απλώσει το χέρι του να αγγίξει κάτι αυτό το κάτι έχει υποστεί βασανιστικού βαθμού κανονιστικές προϋποθέσεις ώστε να εξασφαλιστεί σε ένα βαθμό ότι είναι αξιόλογο.
Στο ψηφιακό κόσμο, τίποτα, αν όχι ελάχιστα, έχει επιλέξει η ίδια.
Όταν αναφερόμαστε λοιπόν στην Ψηφιακή Πολιτική είναι τόσο εκτενές όσο να αναφερόμασταν σε ένα τμήμα Υλικής Πολιτικής, δηλαδή όλα όσα είναι μη ψηφιακά.
Η δυσκολία να στηθεί τμήμα ψηφιακής πολιτικής είναι της ίδιας τάξης μεγέθους όσο η προσπάθεια να χτιστεί ένα πολιτικό πρόγραμμα για όλους τους κλάδους της υλικής οργάνωσης της κοινωνίας.
Κι αν αυτό μας φαίνεται υπερβολικό είναι γιατί στον ψηφιακό κόσμο είμαστε όλες και όλοι καλεσμένοι στα πάρτι των φαραωνικών σε ισχύ ψηφιακών οργανισμών. Αυτό που κάποτε οι άνθρωποι ονομάζανε Θεό.