Φανταστικό:
“Καλησπέρα σας, με λένε **** και μένω στη γειτονιά, ίσως να με έχετε δει.
Άκουσα οτι τις επόμενες μέρες θα εχουμε συνθήκες ακραίες με καύσωνα κάτι που θα προκαλέσει σημαντικη επιβάρυνση στον οργανισμό όσων δεν έχουν δυνατότητα ψύξης στον χώρο τους.
Επειδή είναι θέμα πολύ σοβαρό σκεφτηκα να ενημερωσω στη γειτονιά οτι έχω δωμάτιο με κλιματιστικό σε περίπτωση ανάγκης, ή και καλύτερα προ της ανάγκης.”
Ξύπνησα. Ζέστη. Αποπνικτική.
Ήταν πολύ σημαντικό να ενοχοποιηθούν όλοι οι άνθρωποι όσο πιο νωρίς ήταν λογικοφανώς εφικτό.
Ο δημιουργός είχε υπο-εκτιμήσει τις δυνάμεις του, ή τις είχε υπερ-εκτιμήσει.
Οι άνθρωποι που είχε μόλις παραδώσει ως το πιο ολοκληρωμένο έργο του, ήταν όντως άτρωτα και ελεύθερα ζώα, και τόσο πανούργα ώστε να αναγνωρίζει ότι σύντομα θα έρθει η σειρά του. Κάτι που έγινε γύρω στα 1864 (12864 με έτος μηδέν την εποχή της αγροτικής επανάστασης).
Μήτε φόβου, μήτε ελπίδας φέροντος.
Δεν το είχε προβλέψει αυτό ο δημιουργός όταν τους έδωσε το Λόγο.
Ο Λόγος είχε τελικά μεγαλύτερη δύναμη από το δημιουργό.
Για αυτό η εξουσία το πρώτο που φροντίζει είναι τους ορισμούς και τις έννοιες που φέρουν οι λέξεις.
Οι λέξεις ανήκουν στην εξουσία.
Δηλαδή με απλά λόγια, κάποιος τυχαίος Υπεύθυνος δύναται να απολαμβανει τα προνομια της θέσης χωρίς καμία μα καμία σκέψη στις ευθύνες της θέσης.
Εξουσία.
Μια ηλεκτρονική μηχανή μπορεί να ανταγωνιστεί μια βιολογική μηχανή στο πεδίο εφαρμογής της βιολογικής μηχανής, πχ η ανθρώπινη νόηση, η λειτουργία υποσυνείδητων διεργασιών, η ερμηνεία των φυσικών φαινομένων μέσω των αισθήσεων, οι επιδράσεις των κοινωνικών σχέσεων, οι βιολογικές, ορμονολογικές, νευροδιαβιβαστικές, you name it, επιρροές, μονάχα αν αναπτυχθεί τόσο πολύ ώστε να μοιάσει κατασκευαστικά καθ εικόνα κ ομοίωση στη βιολογική μηχανή.
Πράγμα που ως γνωστόν δεν θα γίνει ποτέ.
Αυτό όμως που μπορεί να γίνει είναι η ηλεκτρονική μηχανή να κάνει high jack τις πολλές, ανθρώπινες, πολύ ανθρώπινες, αδυναμίες.
Η εξουσία για να λειτουργήσει πρέπει να είναι αμείλικτη, πρέπει να φαίνεται ότι φοράει τα ρούχα της εξουσίας, να ακούγεται στη φωνή της το ύφος της εξουσίας, να νιώθει η εξουσία ότι είναι δικαιωματικά στην θέση της εξουσίας. Να μην υπάρχει καμία αμφιβολία περί του αντιθέτου.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται δικαιοσύνη.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται ισοτιμία.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται διαφάνεια.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται τον ορθολογισμό.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται ελεύθερο χρόνο μετά το πέρας της εργασίας.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται ανθρωπιά και καλοσύνη.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται παιδεία.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται καλλιέργεια.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται ασφάλεια.
Η εξουσία για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται υγεία.
Η εξουσία για να λειτουργήσει χρειάζεται φερέφωνα και πολλαπλασιαστές της δικής της εξουσιαστικής αντίληψης.
Η εξουσία για να λειτουργήσει χρειάζεται να ελέγχει τις έννοιες που φέρουν οι λέξεις.
Ότι δεν φερεφωνίζει πρέπει τουλάχιστον να είναι ευτελές, ασήμαντο, ανόητο, αδιάφορο, πιασάρικο, εύκολο, ανεβαστικό.
Η εξουσία για να λειτουργήσει χρειάζεται λιτότητα, ανεργία, ανέχεια, αμορφωσιά, γενικευμένη παρακμή, επιθυμίες αντί αναγκών, παρορμήσεις αντί για αρχές.
Η εξουσία για να σταθεί και να εδραιωθεί χρειάζεται υπακοή.
Κάθε πράξη αντίθετη της επιθυμίας της, πρέπει να απαντιέται με αμείλικτη αυστηρότητα.
Η Δημοκρατία για να υπάρχει πρέπει να είναι δίκαιη, ισότιμη, διαφανής, ελπιδοφόρα, συμμετοχική και πολλά πολλά πολλά ακόμα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε κάτι τέτοιο;
Δεν νιώθεις καμία κυριαρχία πανω σου.
Η γνώμη σου, αδέσμευτη.
Κανένας δεν σου λέει τι να κανείς.
Υπάρχει ελευθερία, ακόμα.
Όλα είναι αποτελεσμα επιλογής σου.
Οκ, ίσως οχι ακριβως ολα: πχ πρέπει να πας στη δουλειά, κάθε, μα κάθε, μα κάθε, μέρα.
Αλλά εδώ που τα λέμε, να κάνεις τον σταυρό σου που έχεις και μια δουλειά, γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται εκεί έξω. Έχουμε μια γνωστή που ο .... ψάχνει .... χρόνια ... (....Συνεχίζονται τρομακτικές περιγραφές...)
Υπάρχει μια λεξη για αυτό: “μισθωτή σκλαβιά”. Την έχεις ακούσει;
Δεν, την έχω , αλλα δεν μου λεει κατι, την βρίσκω εξαιρετικά υπερβολική.
Η γνώμη σου, αδέσμευτη.
(ημιτελές. to be continued...)
Οι λέξεις έχουν σημασία.
Μάλλον, η σημασία των λέξεων έχει σημασία.
Μάλλον, οι σημασίες της λεξης έχουν σημασία.
Μάλλον, η δυνατότητα της ίδιας λέξης να σηματοδοτεί πλειάδα καταστάσεων έχει σημασία.
Γιατί πχ, μπορεί ο κλέφτης να αναφέρεται στην δικαιοσύνη της πραξης του οταν κλεβει κάτι το οποίο έχει ανάγκη για την επιβίωση του, όσο και ο νοικοκύρης όταν του το κλέβει ο κλέφτης.
Μια λέξη τα χωράει λοιπόν, όλα.
Όπως η λεξη Δημοκρατία.
Μπορεί να σηματοδοτεί μια διαδικασία γενικευμένης αντιπαράθεσης στην οποία δεν επιτυγχάνεται ουτε στοιχειωδως κοινη ερμηνεία και η εκαστοτε απόφαση λαμβάνεται δια της πλειοψηφικης – μια ελάχιστη λοιπον συνθήκη Δημοκρατικότητας.
Μπορεί, απο την αλλη, να σηματοδοτεί μια διαδικασία εκτεταμένης σύνθεσης στην οποία επιτυγχάνεται σχεδόν πλήρως κοινή ερμηνεία με συνεπεια να εκλείπει η ανάγκη για την οποια αντιπαραθετικη ψηφοφορία.
Ο άνθρωπος κάθε στιγμή επιλέγει σε ποια σφαίρα θα βρίσκεται η συνείδηση του.
Είτε θα περπατάει για την εργασία του, θα μιλάει με τους συναδέλφους του, θα επισκευάζει το σπίτι του, θα πλένει τα πιάτα και θα μαγειρεύει το φαγητό του, θα παρευρίσκεται σε συναθροίσεις με άλλους ανθρώπους για κοινωνική ανάγκη.
Είτε θα πατάει το πλαϊνό κουμπί στο κινητό του και γεια σας. Το που θα βρεθεί η συνείδηση αυτού του ανθρώπου τα επόμενα δευτερόλεπτα είναι άγνωστο και στον ίδιο ακόμα.
Ο ίδιος μπορεί να βρίσκεται στο δικό του σπίτι, με την δική του αισθητική, με τα δικά του επίπεδα φωτισμού, με την δική του επιλογή ήχων που φτάνουν στα αυτιά του, με τις δικές του ντουλάπες που κρύβει τα σημειωματάρια του, σε ένα σπίτι που οι πόρτες κλείνουν και οι κουρτίνες καλύπτουν τα παράθυρα, σε ένα σπίτι που βρίσκεται μόνος του, και όταν επιθυμεί επιλέγει ποιους θα καλέσει. Όταν απλώσει το χέρι του να αγγίξει κάτι αυτό το κάτι έχει υποστεί βασανιστικού βαθμού κανονιστικές προϋποθέσεις ώστε να εξασφαλιστεί σε ένα βαθμό ότι είναι αξιόλογο.
Στο ψηφιακό κόσμο, τίποτα, αν όχι ελάχιστα, έχει επιλέξει η ίδια.
Όταν αναφερόμαστε λοιπόν στην Ψηφιακή Πολιτική είναι τόσο εκτενές όσο να αναφερόμασταν σε ένα τμήμα Υλικής Πολιτικής, δηλαδή όλα όσα είναι μη ψηφιακά.
Η δυσκολία να στηθεί τμήμα ψηφιακής πολιτικής είναι της ίδιας τάξης μεγέθους όσο η προσπάθεια να χτιστεί ένα πολιτικό πρόγραμμα για όλους τους κλάδους της υλικής οργάνωσης της κοινωνίας.
Κι αν αυτό μας φαίνεται υπερβολικό είναι γιατί στον ψηφιακό κόσμο είμαστε όλες και όλοι καλεσμένοι στα πάρτι των φαραωνικών σε ισχύ ψηφιακών οργανισμών. Αυτό που κάποτε οι άνθρωποι ονομάζανε Θεό.
Perceive this.
You are in the physical sphere when your gaze points to a physical object, your attention is directed to the changes in your environment such as to people walking by, your ears are picking up natural sounds, etc. When you do these things you are present with all of us.
Now, open your phone and look into it. You are now almost completely immersed in the digital sphere, and almost completely isolated from the physical sphere.
Repeat.
Physical sphere when you are not obsessing with the phone.
Digital sphere when starring at the tiny screen in your palms.
Now, you are in your own home when suddenly you flip on your phone.
Now, you are a guest at another person's premise, everything you see is owned by it, it is being monitored by it and it is being structured by it. The device is yours, but what you see in the device, nothing is yours.
Google / Amazon / Facebook / Microsoft / Apple are simply renting you ALL that you experience for FREE, and in exchange record every single aspect of your behavior.
If you own a Google account, then the company knows where you've been every moment of your life since you created the account, every single one of your photos, all websites you have even visited, all keystrokes you have ever typed, lately all words you have ever spoken or listened to, all correspondence you have sent and received, all your associations, affiliations, and one can even assume it is deducing your feelings and emotions.
Beautiful.
But, wait, I know. You don't care, because you have nothing to hide.
Το κινητό τηλέφωνο είναι μια συσκευή παρακολούθησης.
Πώς συντελείται η παρακολούθηση;
Ποιος έχει πρόσβαση;
Πώς μπορεί να περιοριστεί η παρακολούθηση;
Το άρθρο του Θ. Παρασκευοπούλου στην Εποχή 18.05.2025 καλεί στο αυτονόητο, το οποίο απέχει αντιδιαμετρικά από την σημερινή κατάσταση.
Αρα είναι δεδομένο ότι ένωση με ίδιες διαδικασιες δεν μπορεί να γίνει.
Να τι θα μπορούσε να γίνει:
Οι αποφάσεις θεσεων και επιλογης στελεχων να γινονυαι με διαβούλευση αντί για ψηφοφορία. Ανατρεξτε στο εγχειρίδιο της Κοινωνιοκρατιας 3.0, θα το βρείτε ως sociocracy 3.0.
Συνέπεια η ενίσχυση της συνεκτικότητας και της συμμετοχικότητας.
Ενα κοινο αποκεντρωμενο διαβαθμισμενο, μέσο επικοινωνίας real time, ασύγχρονης, αποθήκευσης εγγράφων, σχολιασμού, αναρτήσεων, ημερολογιου, ψηφοφοριών, τηλεδιασκεψεων, εσωτερικης κοινωνικής δικτύωσης.
Εκμάθηση χρήσης προφορικής και γραπτής μη βίαιης επικοινωνίας.
Τα πολλά ακόμα υπολοιπα απο κοντά.